Pasja Ravan. The name sounds exotic to my Dutch ears. Every time I see it, I get a vision of an oriental belly dancer. But Pasja Ravan is not oriental nor is she belly dancer. Pasja Ravan is a 1000 meter high mountain near Ljubljana. And I climbed her yesterday by bike.
Pasja Ravan is a rock covered in green fields and dark forests. She is capricious like a woman though. Her slopes are then steep, then close to flat. When I reached the peak I fell in love with Pasja Ravan immediately. She made me feel on top of the world. Although the Alps I saw in the distance are far higher.
In the valley it was hot but here the cool breeze whispered sweet words. It was neither hot nor cold. There was a freshness that made me feel reborn; despite the almost ten kilometres I just rode uphill. There was a small chapel on the top with a wooden bench next to it. A tree threw its shade over the bench. I looked at my watch. It was two in the afternoon. Siesta time. I sat down on the bench, stretched and lay down. I never wanted to leave Pasja Ravan.
__________________________________________________________________________________
Liefde op de eerste rit
Pasja Ravan. Het klinkt exotisch. Telkens wanneer ik de naam zie, krijg ik een visioen van een oosterse buikdanseres. Maar Pasja Ravan is niet oosters noch is ze buikdanseres. Pasja Ravan is een duizend meter hoge berg nabij Ljubljana. En gisteren beklom ik haar per fiets.
Pasja Ravan is een rots, bekleed met groene velden en donkere bossen. Ze is wispelteurig als een vrouw. Haar hellingen zijn dan weer steil, dan weer vals plat. Toen ik de top bereikte was ik op slag verliefd op haar. Ik voelde me boven alles verheven. Maar de Alpen die ik in de verte zag, zijn veel hoger.
In de vallei was het heet, maar hier fluisterde een koele bries zoete woordjes in de oren. Het was heet noch koud. Er was een frisheid die me herboren deed voelen. Ondanks de tien kilometer die ik net geklommen had. Er was een kapelletje op de top met een houten bankje ernaast. Een boom wierp zijn schaduw over het bankje. Ik keek op mijn horloge. Het was twee uur ’s middags. Siësta tijd. Ik ging op de bank zitten, rekte me uit en ging liggen. Ik wilde Pasja Ravan nooit meer verlaten.
ljubljanees.com 